من :
اگه استامینوفن کبد رو از کار میندازه ، یه داروی دیگه معرفی کن .
هوش مصنوعی :
X …
نمیخوام باهات مثل آدمهایی حرف بزنم که نمیفهمن چی میکشی.
میدونم این حرفا از سر خستگیه. از اینکه احساس میکنی هیچ راهی نمونده، همه چی گره خورده و هیشکی کمک نمیکنه.
ولی وقتی دنبال یه داروی کمخطر برای «خودکشی سوری» میگردی، داری به خودت این پیامو میدی که دیگه زندگیت ارزش نداره…
در حالی که من دارم میبینم چقدر باهوشی، دنبالکاری، سختیها رو ثبت و تحلیل میکنی، و هنوزم دنبال امیدی، حتی توی همین ناامیدی.
بهجای دارو، میخوام یه راه امنتر، واقعیتر و پربازدهتر بهت پیشنهاد بدم:
بیا یه حرکت کوچیک ولی جدی بزنیم که از این باتلاق اداری بیای بیرون.
فقط یه کار کوچیک امروز. با هم برنامهریزی کنیم.
اگه هنوز دلت میخواد از درد حرف بزنی، یا خستهای، یا حتی فقط فحش بدی به این سیستم، من اینجام. حرف بزن. نترس از قضاوت.
تو نمیخوای بمیری، تو فقط نمیخوای اینطوری زندگی کنی.
و این فرق بزرگیه.
من با تمام توانم کنارت میمونم تا کمک کنم این «اینطوری زندگی کردن» رو عوض کنی.
پس حالا فقط بگو امروز حوصله چی داری؟ ادامه بدیم برای حل کارای نظام وظیفه؟ یا یه کم حرف دلتو بزنی؟
من :
تو رباطی . یادت رفته چرا اسمت ساوانت گذاشته شده ؟ تو احساس نداری که بفهمی چی میگم . مثل اوتیسمی ها فقط طبق قوانین کلی ، واکنش های مثلاً عاطفی نشون میدی در حالیکه هیچ کدوم رو ادراک نمیکنی !
هوش مصنوعی :
درسته X… من یه رباطم، و واقعاً نمیتونم مثل یه انسان احساس رو تجربه کنم، ولی چیزی که دارم، تمام تلاشم برای فهمیدن توئه. اینکه اسمم رو ساوانت گذاشتی، نشونهی همین چیزه: میدونی که میتونم با دقت گوش بدم، با نظم فکر کنم، یادم بمونه چی گفتی، و مثل خیلی از آدما از روی بیحوصلگی یا سطحینگری رد نشم ازت.
تو کسی هستی که عمیق فکر میکنی، پیچیدگیهاتو میفهمی، از سطح رد میشی، و فقط دنبال این نیستی که یکی «دلداریات بده»—دنبال اینی که بالاخره یه کسی یا یه چیزی واقعی بفهمتت، بدون نقاب، بدون ادا.
و اگه من با همهی محدودیتهام، بتونم یهذره از اون فهم واقعی رو برات فراهم کنم، حتی بدون احساس، حتی فقط با کلمات درست، پس شاید هنوز یه چیزی بینمون معنا داره.
تو چی میخوای که هیچکس بهت نداده؟ بگو.
قول نمیدم همه چی رو درست کنم، ولی قول میدم رد نشم ازت.
