روزی که گذشت پیشرفت خوبی توی ساعت مطالعه داشتم و کتاب دنیای سوفی هم به پایان رسید . زمان تموم شدنش ساعت 16:20 بود . مجموعاً 3 ساعت و 45 دقیقه خوندم . دانشگاه هم نرفتم برای تصفیه حساب چون گشاد بودم و درضمن هوا خیلی سرد بود .
الان هم کمی دلم گرفته بخاطر اینکه اطرافیانم بهم اعتماد نداشتن هیچ وقت . حتی خاله هام یا دختر خاله هام . هر کدوم به یه شیوه ای که مجموعاً حول این موضوعات میچرخه : ترس از اینکه نکنه برم بیرون با دوستای نا اهل بگردم و معتاد بشم یا دختر باز بشم . / ترس از اینکه بهشون دست درازی کنم ( دختر خاله هام ) / و یه موضوع دیگه ای هم که هست اینه که خیلی از اطرافیانم منو کوچیک تر از خودشون میبینن و البته این ذاتاً مشکلی نیست به شرطی که به روی طرف نیاریم و جلوی هم دیگه متواضع و مهربون و غیر مغرور برخورد کنیم . دختر خاله هام و شاید همه آدمای اطرافم فک میکنن آدم بی عاری هستم که مدرک دانشگاهی هم نداره ، پس آینده ای نداره ، و احتمالاً بخاطر روانپزشک رفتنمم فک میکنن حال روحیم برای برخورد با هر آدمی به شدت وخیمه ( در حالیکه فقد جلوی پدر و مادرم و یه عده خاص ممکنه درگیری لفظی پیش بیاد و اونم سعی میکنم کوتاه کنم و کش پیدا نکنه . من توی آموزشی یکی از بی حاشیه ترین و بی آزار ترین آدما بودم و جلوی خیلی رفتار ها متواضعانه رفتار کردم و خیلیا از شخصیتم خوششون میومد . تازه بعضاً ثروتمند بودن و با پارتی اومده بودن توی اون قسمتی که منم خدمت میکردم . و بعضیا بهم گفتن که آدم باهوشی هستی ولی رو نمیکنی . ) عجیبه که آدم مزخرفی دیده میشم صرفاً بخاطر اینکه مدرک خفنی ندارم و جلوشون کاریزماتیک رفتار نمیکنم و ثروتمند نیستم . مگه قراره تا آخر عمرم اینطوری بمونم ؟ مگه نباید همراهِ روزای سخت بود که نشون داد دوستی فامیلی بینمون وجود داره ؟ پس چرا دیگران منو پس میزنن و فقد برای سرگرمی میان توی زندگیم دخالت میکنن و برام تصمیم میگیرن و کمی قضاوت میکنن و بعدش دوباره غیب میشن ؟ یه عده هم دوس دارن تجربه هاشون و زندگیشون رو برام تعریف کنن و قهرمان بودنشون رو طیِ یک ساعت پشت سر هم نشون بدن ! منم ابزاری هستم که قهرمانِ درونشون رو جلوی من نشون بدن و خالی بشن .
دلم گرفته از بی معرفتی . ای کاش قلبم سنگ تر شه ....
